Elke week vertel ik over mijn jaar high school in Amerika. Verleden keer schreef ik over mijn dramatische bezoek aan de school waar ik naartoe zou gaan. Vandaag vertel ik over mijn eerste schooldagen, waar ik veel gemixte gevoelens bij had.
Mijn allereerste schooldag. Ik voelde me net een burgpieper, maar dan nog erger. Dit was allemaal nieuw voor mij. Het heen en weer lopen tussen de gebouwtjes om van les te wisselen, niet naar de wc mogen zonder hall pass, buiten lunchen aan picknicktafels… Zoveel indrukken op één dag. Niet alleen een nieuwe school maar ook een andere cultuur. Ik had die nacht slecht geslapen en was vooral gestrest om op tijd te komen, maar ik kreeg het toch voor elkaar om rond 7 uur op mijn fiets te stappen.
Die fiets, dat was geen goed idee. Het was een kleine mountainbike van mijn tante waar ik amper op kon fietsen. Blijkbaar is het in Florida om 7 uur ’s ochtends al ontzettend warm, dus ik kwam bezweet aan op school. Ook gaf het zadel af dus was m’n witte broek geruïneerd en had ik bijna een blaar op m’n kont van het schuren. Na twee dagen gooide ik mijn sportieve principes de prullenbak in en ging ik met de schoolbus, want dit was echt helemaal ruk.
Op school kregen we allemaal een Gold Card. Dat klinkt veel cooler dan dat het lijkt, want het was gewoon een lelijk geel papiertje waar je vakken op staan. Zonder dat blaadje kwam je de les niet in. Wauw… De eerste uren ging alles nog goed maar bij het vierde uur stapte ik per ongeluk een uur te vroeg het drama lokaal in. Ik kwam daardoor te laat bij wiskunde en dat was het begin van de haat die mijn wiskundedocent voor mij zou blijven voelen. En het zou groeien, reken daar maar op. Gelukkig was die haatverhouding volkomen wederzijds.
Tijdens de lessen kreeg ik niet echt tijd om vrienden te maken, maar bij Drama voelde ik me helemaal thuis. Iedereen vond me vooral erg leuk omdat ik uit Nederland kwam. Eén jongen zei zelfs dat we beste vrienden zouden worden. Toen ik vroeg waarom hij dat dacht antwoordde hij “Because you’re from Europe“, en daarmee werd het niveau van de Amerikanen in mijn hoofd weer eens bijgesteld. Omlaag wel te verstaan.
Na vijf uur had ik eindelijk lunch pauze en dat was echt veel te laat. Ik was er nog niet helemaal over uit of ik nou mocht eten in de klas, want bij de ene docent mocht je kauwgom kauwen en bij de ander niet eens met je pen in je mond zitten. Consistentie is niet hun sterkste punt. Er was gelukkig een aardig meisje bij Drama die vroeg of ik met haar en haar matties wou lunchen, dus op mijn eerste dag zat ik niet alleen. Dat zou de volgende dag anders zijn, maar de derde dag ging ik gewoon zelf weer bij dat meisje zitten en daarmee had ik een lunch-groepje gevonden, ook al voelde het niet echt alsof ik bij vrienden was.
De volgende dagen gingen allemaal prima en ik merkte dat ik veel aandacht van de jongens kreeg. Ik had toen een vriendje die in Nederland op mij wachtte, dus ik deed er niets mee. Op een dag kreeg ik een briefje van een jongen uit mijn AP Literature klas. Dit stond erop:
“Hi, lijkt u echt interessant en intelegent. Ik wil echt te leren kennen u. Zou u willen hangout dit weekend? ”
Hij verdiende in ieder geval de originaliteitsprijs met zijn Google Translate move, maar ik sloeg het aanbod af, tenzij hij gewoon vrienden wou zijn. Dat zijn we uiteindelijk ook geworden.
De eerste week was goed verlopen. Ik was elke dag op tijd gekomen, had veel neppe-vrienden gemaakt die me vooral leuk vonden omdat ik uit Europa kwam, kreeg enorm veel complimentjes over mijn schattige accent en besloot dat ik gewoon mee zou gaan in de fake-it-flow, want dat leek de heersende norm in Saint Cloud te zijn.
“Lijstje van dingen die merkwaardig waren”:
- Toen ik voor het eerst op de fiets naar school ging werd er wild naar me getoeterd door verschillende auto’s. Ik snapte er niets van, ik reed toch gewoon netjes rechts? Gelukkig stopte er een vrouw en zij vertelde dat ik op de side walk moest fietsen, tussen de voetgangers door dus. Fietsen is in Amerikaanse stadjes niet echt een ding.
- Ik zat bij Aunt Cindy in de auto en ik kon niet geloven dat dat ding zo zacht reed. Ik vertelde haar dat mijn scooter 50 rijdt en dat we op de snelweg in Nederland 100-120 mogen rijden. Ze was helemaal in shock. Achteraf kwam ik er achter dat zij natuurlijk mijlen had bedoeld en ik het over kilometers had. Oops…
- Omdat Florida het walhalla voor muggen en andere insecten is, besloot ik eens te kijken hoe zo’n bug spray werkt. Ik spoot heel mijn kamer vol en net toen ik een hoekje deed zag ik een klein spinnetje. Ik wilde hem snel redden voordat hij ook dood zou gaan door de spray, maar voordat ik hem kon pakken was’ie al dood. Ik voelde me schuldig, maar ik had tegelijk het beste product ever ontdekt!
- De man van Cindy, David, was jarig. Hij werd 50 en ik rekende op een groot feest. Niets was minder jaar. Geen liedje zingen, niet eens wachten tot de jarige zit. Gewoon zitten en je taart eten. Hoera!
- Ik had iets te hoge verwachtingen van Amerikanen en was ook best teleurgesteld in de jongens daar. Ik had knappe football players verwacht, maar die waren allemaal chubby. Dan had je nog de basketball players, maar die waren lang, dun en kaal. Ach, ik had toch een vriend.
- AP Literature was vanaf dag één al geweldig. Mr. Persaud, de docent, had maar één regel: Respect. Ik denk nog heel vaak aan die man terug.
Volgende keer geef ik jullie een rondleiding door mijn huis, dat heel, heeeel erg vies was!
Lees ook de andere stukjes over mijn jaar in Amerika:
Deel 1: The decision
Deel 2: The host family
Deel 3: Goodbye
Deel 4: The arrival
Deel 5: First days
Deel 6: Poop, ants and lizards
Deel 7: Birthday Girl!
Deel 8: Drama Drama Drama
Het tevreden leven van een student 